درمان ریزش مو و تقویت آن با مزوتراپی- قسمت دوم

علل ریزش مو

عوامل مختلفی می توانند بر روی سیکل رویش موها اثر گذاشته و باعث ریزش موی دائمی یا موقتی شوند که از جمله این موارد می توان به سابقه تب بالا، بیماری های تیروئید، کم خونی، رژیم های غذایی خاص، زایمان و شیردهی، مصرف برخی داروها، بیماریهای التهابی یا عفونی پوست سر، تماس با مواد شیمیایی،شیمی درمانی،استرس و موارد هورمونی و ژنتیکی اشاره کرد.

هر چند مکانیسم دقیق بروز آلوپسی هنوز به طور کامل شناخته نشده است اما در حال حاضر بیشترین و شایع ترین اختلال شناخته شده افزایش فعالیت آنزیم 5-آلفاردوکتاز در مویرگ های ریشه موهاست که منجر به تبدیل هورمون تستوسترون به دی هیدروتستوسترون و ریزش مو میشود.

همچنین در افراد دچار آلوپسی، سرعت چرخه رشد موها بالاتر است یعنی زمان هر مرحله از چرخه رویش مو، به ویژه مرحله آناژن، در آنها کوتاهتر است. این امر منجر به تهی شدن ذخائر ژنتیکی فولیکول مو و ناتوانی آنها در جایگزینی موهای ریخته شده می شود.

سبوره نیز از علل مطرح ولی غیر اصلی در بروز آلوپسی استاز آنجائیکه سبوم می تواند محل تجمع عوامل عفونی ، التهابی و محرک پوست باشد و بدین ترتیب زمینه ی آسیب به فولیکول های مو را فراهم سازد، لذا می توان از آن به عنوان عاملی آسیب رسان در برخی از انواع آلوپسی نام برد.

انواع ریزش مو

منابع مختلف،ریزش مو را در انواع متنوعی گروه بندی کرده اند که به نظر می رسد ذکر تمام آنها بیش از حوصله  این بحث باشد. ولی به طور کلی ریزش مو را می توان در دو نوع حاد و مزمن و یا آندروژنیک و غیر آندروژنیک گروه بندی کرد.

ریزش موی حاد،میتواند به صورت لوکالیزه یا منتشر باشد اما معمولا به صورت لوکالیزه اتفاق می افتد و از علل آن می توان به آلوپسی ناشی از استرس،سوء تغذیه،کموتراپی و آلودگی به سمومی مانند مرگ موش و آرسنیک اشاره کرد.

در ریزش موی مزمن،کم پشت شدن موها اغلب به صورت ژنرالیزه اتفاق می افتد و از علل آن میتوان به آنمی،رژیمهای غذایی نادرست،بیماریهای مزمن و آلوپسی آندروژنیک اشاره کرد.

آلوپسی آندروژنیک(Androgenetic Alopecia)

پاتوژنز

آلوپسی آندروژنیک یا ریزش موی وابسته به هورمون مردانه،بستگی به وضعیت هورمونی فرد،طول مدت تماس فرد با آندروژنها،میزان پذیرندگی رسپتور آندرو ژنیک موجود در واحد پیلوسباسه فولیکول مو،عوامل ژنتیکی و سطح هورمونهای موجود در جریان خون فرد دارد.

ریزش موی آندروژنیک با الگوی مردانه(Male Pattern AGA)

این ریزش مو ناشی از وجود زمینه ارثی در حضور هورمون مردانه است یعنی ارث و وجود هورمونهای مردانه،دو عامل اصلی ریزش موی مردانه هستند.

در مردان، پس از بلوغ و معمولا بعد از سنین 17الی18سالگی، هر زمانی که میزان آندروژنهای خون بالا رود ریزش مو آغاز شده و میزان آن بتدریج افزایش می یابد بطوری که ظرف مدت 3الی 4 ماه به بالاتر از100 تار مو در روز می رسد. موهای ریخته شده مجددا می رویند اما این بار نازکتر و کوتاهتر بوده نهایتا به شکل موهای کرکی در می آیند.

گیرنده های آندروژنی، که بر روی سلول های ریشه مو قرار دارند، به ترتیب بیشترین تمایل را برای اتصال به؛دهیدروتستوسترون، تستوسترون، استروژن و نهایتا پروژسترون دارند. دهیدروتستوسترون پس از اتصال به گیرنده ها،وارد سلول شده،بر روی هسته ی سلول تاثیر گذاشته و از تولید پروتئین توسط DNA جلوگیری می کند و در نهایت رشد فولیکول مو به تدریج متوقف می شود.

در نتیجه این فرایند، تعداد و زمان موهای قرار گرفته در مرحله رشد (آناژن)کاهش یافته و منجر به کاهش رشد موها و تغییر رنگ آنها می شود.همچنین در طی روند فوق،فولیکول های بیشتری وارد مرحله ی استراحت(تلوژن )شده و ساقه موهای ضعیف شده، در برابر آسیب های روزانه ای چون برس زدن و شستن حساستر شده و می ریزند.

در مردان با ریزش موی آندروژنیک،اکثر موهای ناحیه گرفتار به تدریج درگیر فرایند فوق شده و با گذشت زمان،با موهای کرکی نازک جایگزین می شوند.همچنین تولید رنگدانه در آنها کاهش یافته و موها کم رنگتر می شوند.در نهایت ناحیه مبتلا،کم پشت تر به نظر رسیده و ممکن است با گذشت زمان ،خالی از مو شود.

علت ریزش موی آندروژنیک،ارثی است و ژن آن می تواند از طرف پدر،مادر و یا هر دو به ارث برسد.اگر ریزش موی مردانه از حدود بیست سالگی آغاز شود،سیر ریزش سریعتر بوده و طاسی تا درجات بالاتری پیشروی خواهد کرد.این شکل از ریزش،معمولا منتج به طاسی کامل فامیلیال می شود ولی اگر ریزش موی مردانه از حدود سی سالگی آغاز شود،سیر آهسته تری داشته و نهایتا تا درجه سه(طبقه بندی همیلتون)پیشرفت خواهد کرد.

اولین تغییر قابل مشاهده در ریزش موی آندروژنیک با الگوی مردانه،عقب نشینی خط رویش مو در نواحی تمپورال است که در 96 درصد مردان سفید پوست،صرف نظر از ریزش یا عدم ریزش موها،در سنین بزرگسالی دیده می شود.این ریزش مو با گذشت زمان به نواحی عقب تر پیشروی کرده و به قله سر(ناحیه Vertex)ختم می شود.موهای نواحی کناری و پشت سر عموما فاقد گیرنده های هورمون مردانه هستند لذا تحت تاثیر پروسه ریزش موها قرار نگرفته و معمولا تا آخر عمر باقی می مانند.

با اینکه بطور طبیعی تراکم مو با افزایش سن کاهش می یابد،ولی نمی توان در یک مرد جوان با ریزش موی آندروژنیک،میزان و آینده ی ریزش مو را بطور قطع پیش بینی نمود ولی بطور کلی در کسانی،که ریزش موی آنها در دهه دوم زندگی شروع می شود،طاسی و یا کم پشت شدن موها شدیدتر است.در برخی مقالات نیز گزارش شده که احتمال ریزش موی آندروژنیک در مردان،در 20 سالگی 20%،در 30سالگی 30% و در 40 سالگی 40%است.شایان ذکر است برای بروز ریزش مو،لازم نیست حتما میزان آندروژن ها به میزان بیشتر از حد طبیعی افزایش یابد چون اگر فردی واجد ژن ریزش مو باشد حتی با وجود طبیعی بودن میزان آندروژنها در خون،باز هم به ریزش موی آندروژنیک دچار خواهد شد.به همین دلیل اغلب متخصصین معتقدند در ارزیابی مردان جوان،با الگوی واضح ریزش موی مردانه،نیازی به سنجش سطوح هورمونی نیست.

طبقه بندی الگوی ریزش موی مردانه

دو طبقه بندی در زمینه الگوهای ریزش مو در مردان توسط دو دانشمند به نامهای Norwood و Hamilton  ارائه شد که در نهایت پس از بررسی بر روی افراد مختلف،این دو طبقه بندی با یکدیگر ادغام شده و به نام Hamilton Scale-Norwood نامگذاری شد. بر طبق این طبقه بندی،می توان ریزش مو با الگوی مردانه را در هفت درجه(Grade) توصیف کرد:

ریزش موی آندروژنیک در زنان:

شایعترین علت بروز آلوپسی در زنان نیز مانند مردان،آلوپسی آندروژنیک است ولی مدل های ریزش موی آندروژنیک در زنان بسیار متنوع بوده می تواند به صورت ریزش موی تیپ زنانه) (Female Pattern بروز یافته و یا اصلا از هیچ الگویی پیروی نکند.به همین دلیل آلوپسی آندروژنیک در زنان به راحتی قابل تشخیص نیست و به دانش و تجربه کافی در این زمینه نیاز دارد.

آلوپسی آندروژنیک با الگوی زنانه: (Female Pattern Alopecia)

معمولا ریزش موی آندروژنیک زنان از چهل سالگی آغاز می شود. شیوع ریزش موی آندروژنیک در زنان،کمتر از مردان بوده و ممکن است هیچ ارتباط ارثی واضحی وجود نداشته باشد اما در صورت برخورد با این بیماران،جهت کمک به تشخیص،بایستی در مورد سابقه ریزش مو با الگوی مشابه در سایر زنان فامیل،از آنان سوال شود.ریزش موی زنانه معمولا با سبوره متغیر فصلی همراه بوده و در بیشتر موارد،ریزش مو در زنان به طورموثرتری قابل درمان است.

ریزش موی زنانه تفاوتهایی با نوع مردانه دارد که از آن جمله می توان به موارد زیر اشاره کرد:

• کم پشت شدن موها در ریزش مو با الگوی زنانه،برعکس مردان،بصورت منتشر بوده و در نواحی تمپورال و ورتکس به صورت همزمان بروز می یابد.
• خط رویش مو در ناحیه ی فرونتال،به صورت یک نوار حاوی مو با عرض تقریبی یک سانتی متر باقی می ماند در حالیکه خط رویش مو در الگوی مردانه دچار ریزش می شود.
• به علت منتشر بودن ریزش مو در الگوی زنانه،معمولا هیچ ناحیه ی کاملا طاس شده ای در این شکل از ریزش مو مشاهده نمی شود.

ریزش مو در زنانی،که زودتر بالغ شده اند،می تواند در سنین 18الی20 سالگی شروع شده و در صورت عدم درمان به موقع،پیشرفت وسیعی داشته باشد.

علیرغم مدل های متنوع ریزش موی آندروژنیک در زنان،یک طبقه بندی مرسوم و کاربردی به نام Ludwig Classification ، در این زمینه ارائه شده است که الگوی زنانه ریزش مو را در سه درجه(Grade)طبقه بندی و توصیف می کند:

نکته:همواره این سوال مطرح است که آیا ارزیابی هورمونی در تمامی موارد ریزش مو ضروری است؟

اگر مردی با ریزش موی آندروژنیک به شما مراجعه کرد،ارزیابی هورمونی برای این فرد ضرورتی ندارد،اما در خانمی که مبتلا به ریزش مو شده است،اگر سایر علائم هایپر آندروژنیسم (از جمله هیرسوتیسم،اختلالات سیکل قاعدگی و آکنه)را هم در او مشاهده کردید،ارزیابی هورمونی ضروری است،لزوم انجام این ارزیابی ها در مورد بیماران مبتلا به ریزش مو با الگوی زنانه و سیکل قاعدگی منظم مورد اختلاف نظر است.

بهترین اندیکاسیون انجام مزوتراپی،آلوپسی آندروژنیک است.نتیجه ی درمان در آقایان با طاسی حداکثر Grade IV وترجیحا قبل از 40 سالگی،که حداکثر 5 سال از شروع ریزش مو در آنها می گذرد،مطلوب تر خواهد بود و در مورد خانم ها اگر پیشرفت آلوپسی حداکثر تا Grade II  بوده،بیمار کمتر از 60 سال سن داشته باشد و کمتر از 10 سال از شروع بیماری وی گذشته باشد،پروگنوز درمان بهتر خواهد بود.

ریزش موی غیر آندروژنیک:

همانطور که ذکر شد عوامل غیر هورمونی نظیر؛کم خونی،رژیم های غذایی خاص،بیماری های التهابی یا عفونی پوست سر،تماس با مواد شیمیایی و استرس،می توانند بر روی سیکل رویش موها اثر گذاشته و باعث ریزش موی دائمی یا موقتی شوند.لذا در ادامه به توضیح مختصری در مورد آلوپسی های غیر آندروژنیک می پردازیم.

آلوپسی ناشی از استرس(Stress Alopecia)

این آلوپسی معمولا ناحیه ی شقیقه ها،بالا و پشت گوشها را در بر می گیرد.پروگنوز این آلوپسی معمولا مطلوب بوده و گاها در عرض دو الی شش ماه بهبود می یابد.علت استرس ممکن است فیزیکی یا روحی مانند؛استرس های ناشی از تولد نوزاد،بیماریهای عفونی،جراحی،بیهوشی عمومی و شوکهای روانی ماژور باشد.

جهت درمان آلوپسی های استرسی،پس از کشف و رفع عامل زمینه ای بروز استرس می توانیم با استفاده از مزوتراپی،فولیکولهای مو را تقویت نموده و باعث تسریع رویش مجدد موهای ریخته شده شویم.

آلوپسی توکسیک Toxic Alopecia

این آلوپسی اغلب ناشی از مصرف داروها به ویژه داروهای شیمی درمانی است که معمولا در طی دو هفته پس از شروع مصرف دارو،حادث می شود.آلوپسی توکسیک می تواند در اثر برخورد با حشره کش ها و سموم کشاورزی نیز ایجاد شود.اگر آلوپسی ناشی از مصرف داروها باشد،باید ابتدا داروی مورد نظر قطع شود و سپس از درمانهای مختلف از جمله مزوتراپی جهت تسریع بازسازی و رویش مجدد موها استفاده کرد.

آلوپسی ناشی از آنمی هیپوکرومیک

شایعترین علت غیر هورمونی ریزش موها،بویژه در زنان،آنمی ناشی از کمبود فقر آهن است.معمولا در زنان جوان،با ریزش موی منتشر در کل سر،که خط رویش مو(hairline) در آنها حفظ شده است،حتی در صورت وجود سابقه ریزش موی ژنتیکی در سایر افراد خانواده،ابتدا باید به بررسی ذخایر آهن بدن پرداخته و اگر آنمی فقر آهن تایید شد،حتی در صورت اطمینان از ارثی بودن ریزش مو،باید تا شش ماه درمان با مکمل آهن را انجام داد و در طی این مدت به کمک درمانهای تکمیلی از جمله مزوتراپی به تقویت رویش مجدد موها پرداخت.بعد از انجام اقدامات فوق و درمان آنمی فقر آهن،در صورت وجود آلوپسی آندروژنیک یا ژنتیک در بیمار می توان نسبت به درمان این موارد نیز اقدام کرد.

آلوپسی ناشی از کم کاری یا پرکاری تیروئید

اختلالات تیروئید نیز از علل تقریبا شایع ریزش غیر آندروژنیک موها در زنان است که البته شیوع آن از آنمی فقر آهن کمتر است.در صورت تشخیص و درمان به موقع اختلالات تیروئید،می توان از ریزش دائمی موها جلوگیری کرد.در این نوع آلوپسی نیز ضمن رفع عامل زمینه ای می توان با مزوتراپی باعث تحریک و تسریع رویش موها شد.

آلوپسی ناشی از سندرم تخمدان پلی سیستیک(PCOs)

این اختلال فامیلیال در ده درصد از زنان در سنین باروری بروز می کند.علایم این سندرم از فردی به فرد دیگر متغیر بوده و شامل آمنوره،هیرسوتیسم،چاقی،آکنه،آکانتوزیس نیگریکانس و آلوپسی است.در درمان این آلوپسی نیز ابتدا باید بیماری زمینه ای را کنترل نمود و سپس از درمان تکمیلی تقویت کننده رویش موها،از جمله مزوتراپی،استفاده کرد.

آلوپسی ناشی از بیماریهای عفونی

آلوپسی موضعی قارچی(Localized Fungal Alopecia)

علت این بیماری،نفوذ درماتوفیتی به نام Tinea Capitis به داخل فولیکول مو است و بیشتر در دوران کودکی اتفاق می افتد.درمان این بیماری،شامل درمانهای ضد قارچ است.

آلوپسی موضعی باکتریال(Bacterial Focal Alopecia)

بیماری های باکتریال ناحیه اسکالپ معمولا عفونتهایی ساده هستند که یا خود محدود شونده بوده و یا با یک درمان معمول ضد باکتری بهبود می یابند.

آلوپسی سیفلیسیSyphilitic Alopecia

نام دیگر آن Moth-Eat Alopecia  است که معمولا سه الی شش ماه بعد از مواجه با عامل بیماری سیفلیس بروز میکند و لذا،در مناطق جغرافیایی آندمیک این بیماری،هر فردی که با شروع جدید آلوپسی مراجعه نماید،باید از نظر وجود آنتی بادی سیفلیس ارزیابی شود.

آلوپسی ویروسی Viral Alopecia

از جمله عفونتهای ویروسی که می توانند منجر به بروز آلوپسی در اسکالپ شوند،می توان به عفونت با هرپس سیمپلکس و هرپس زوستر اشاره کرد.

نکته:با توجه به وجود ماهیت میکروبی آلوپسی های عفونی،درمان اصلی،درمان عامل زمینه ای است لیکن میتوان پس از رفع عامل میکروبی،در صورت لزوم از مزوتراپی در جهت تحریک و تسریع رویش مجدد موها در موضع درمان کمک گرفت.

آلوپسی ناشی از اختلالات اتوایمیون

آلوپسی آره آتا(Alopecia Areata)

نوعی ریزش موی سکه ای با حاشیه مشخص است،بطوریکه موهای اطراف ناحیه ریزش،سالم و طبیعی هستند.این آلوپسی معمولا در هفتاد درصد موارد در سنین ده الی چهل سالگی(پنجاه درصد قبل از 16 سالگی)بروز می کند.پیشرفت این بیماری ،از موارد محدود به چند Patch خالی از مو(Alopecia Areata) ، تا خالی شدن تمام سر (Alopecia Totalis) و حتی خالی شدن تمام بدن از مو(Alopecia Universalis) ،متغیر است.

پاتوژنز این بیماری هنوز به طور قطع شناخته نشده است ولی به طور عمده،علت آن را وابسته به اختلالات سیستم ایمنی می دانند.

از نظر کلینیکی آلوپسی آره آتا را در دو نوع خوش خیم و خیلی شدید گروه بندی می کنند:

آلوپسی آره آتای خوش خیم(Benign Alopecia Areata)

یک یا چندPatch خالی از مو،با قطر سه الی چهار سانتی متر بر روی اسکالپ هستند،که ممکن است patch های دیگری نیز در سایر نقاط بدن از جمله ریش،سبیل،ابروها و مژه ها وجود داشته باشند.برای تشخیص و تعیین پروگنوز این بیماران،تایید سالم بودن موهای لبه Patchها ضروری است.

برای درمان این آلوپسی می توان از روش های درمانی مرسوم نظیر تزریق تریامسینولون در موضع استفاده کرد و نیز برای کمک به رویش مجدد موها از مزوتراپی کمک گرفت.شایان ذکر است در صورتیکه بعد از گذشت سه ماه از درمان،نتیجه ی مثبتی در رویش موها مشاهده نشد،نباید درمان را ادامه داد.

آلوپسی اسکار دهنده وابسته به اختلالات سیستم ایمنی

این نوع آلوپسی شامل آلوپسی های ناشی از DLE،لیکن پلان و اسکلرودرمی است و افتراق آن از آلوپسی آره آتا،اغلب دشوار است.جهت درمان این نوع آلوپسی می توان برای بهبود بیماری از کورتیکواستروئیدهای موضعی و برای کمک به رویش مجدد موها از درمانهای تکمیلی نظیر مزوتراپی بهره برد.

discoid lupus erythematosus hair

نکته:بهتر است از کورتیکواستروئیدهای تزریقی در ترکیبات مزوتراپی استفاده نشود.

آلوپسی آره آتای خیلی شدید(More Severe Forms Of Alopecia Areata)

در آلوپسی آره آتای خیلی شدید،پلاکهای آلوپسی ،وسیع تر و تعداد آنها بیشتر است  تا حدی که اغلب منتج به آلوپسی Totalis،Universalis  می شوند.آلوپسی مادرزادی(Alopecia Areata Congenital) نیز در این گروه دسته بندی می شوند.

آلوپسی آره آتای شدید به درمان مزوتراپی پاسخ نمی دهد و لذا جزء اندیکاسیون های انجام مزوتراپی محسوب نمی شوند.

آلوپسی های موضعی

آلوپسی های موضعی به انواع اسکار دهنده و غیر اسکار دهنده تقسیم می شوند:

آلوپسی موضعی غیر اسکار دهنده(Localized Non-Scarring Alopecia)

این نوع ازآلوپسی،بخصوص در مواردی که شدت کمی دارند ،پاسخ بسیار خوبی به درمانهای مزوتراپی می دهد که از آن جمله می توان به موارد زیر اشاره کرد:

آلوپسی موضعی تروماتیک

آلوپسی تروماتیک در مواردی مانند؛ایسکمی ناشی از زخمهای جراحی،هماتوم اسکالپ،کشیده شدن پشت سر نوزاد بر روی بالش(Neonatal Occipital Alopecia)،سوختگی،تصادفات،کشیدن بیش از حد موها در زنانی که موهای خود را محکم می بندند  و بخصوص در زنان سیاهپوست که موهای خود را به شکل های خاص و مدت طولانی می بافند،در محل تروما بروز می کند (Tractional Alopecia).

آلوپسی ناشی از خاراندن بیش از حد پوست سر در زمینه نورودرماتیت نیز در دسته  آلوپسی های تروماتیک موضعی قرار میگیرد که این آلوپسی تنها علت روانی داشته و فاقد هرگونه عامل زمینه ای جلدی است.

برای درمان آلوپسی های تروماتیک موضعی،ابتدا باید عامل تروما را مشخص نمود و اگر هنوز حضور دارد آن را رفع کرد و سپس در صورت لزوم و برحسب تشخیص پزشک معالج،به درمانهای تکمیلی جهت کمک به رویش مو در موضع مبتلا پرداخت.همانطور که در بالا اشاره شد بطور کلی مزوتراپی در درمان آلوپسی های موضعی غیر اسکار دهنده  از جمله انواع تروماتیک مفید و موثر است.

آلوپسی موضعی ناشی از تریکوتیلومانیا(Hair Pulling Alopecia)

این آلوپسی منشا روانی دارد و فرد مبتلا بطور غیر ارادی موهای یک منطقه از سر خود رابا دست میکند تا جاییکه یک پچ خالی از مو در یک منطقه از سر ایجاد می شود.به این بیماری وسواس کندن مو نیز گفته می شود.با توجه به منشا روحی این بیماری،جهت درمان آن ،ابتدا باید علت زمینه ای را درمان نموده و سپس اقدام به تحریک رشد فولیکول موهای کنده شده،توسط روشهای درمانی نظیر مزوتراپی نمود.

آلوپسی موضعی ناشی از رادیوتراپی

این آلوپسی در نتیجه رادیوتراپی نئوپلاسم های جلدی ناحیه اسکالپ یا تومورهای مغزی،در ناحیه درمان ایجاد می شود و می تواند به صورت غیرقابل برگشت یا موقت بروز یابد.

آلوپسی موضعی اسکار دهنده(Localized Scarring Alopecia)

در آلوپسی موضعی اسکار دهنده،برخلاف نوع آره آتا،پچ های آلوپسی به طور واضح از اطراف جدا نشده اند و موها از ساقه در طول های متفاوت شکسته شده اند و پوست ناحیه ی درگیر،اغلب اسکلروتیک و آتروفیک است.

آلوپسی ناشی از تومورهای خوش خیم و بدخیم

طیف وسیعی از تومورهای خوش خیم و بد خیم ناحیه اسکالپ،می توانند منجر به ریزش موی برگشت پذیر و یا غیر قابل برگشت،در ناحیه درگیر شوند.با توجه به منشا این نوع آلوپسی و اینکه اغلب برداشت تومور نیاز به جراحی دارد،لذا این موارد جزء اندیکاسیونهای انجام مزوتراپی محسوب نمی شود.

آلوپسی مثلثی(Triangular Alopecia)

نوعی کم پشت شدن ارثی موها در نواحی شقیقه ها است که از دوران کودکی آغاز شده و بطور معمول در حوالی مثلث فرونتوتمپورال ظاهر می شود.موهای ریخته شده یا هرگز رشد نکرده و یا تنها موهای کرکی در این نواحی رشد خواهند کرد.با توجه به این که ریزش موها برگشت ناپذیر است لذا مزوتراپی جایگاهی در درمان این نوع از آلوپسی ندارد.

Aplasia Cutis Congentia

تظاهر این بیماری بدین صورت است که نوزاد از بدو تولد با زخم هایی در ناحیه ی اسکالپ،که اغلب در ناحیه ی ورتکس متمرکز هستند،متولد می شود.این زخمها نهایتا با تولید اسکارهای آتروفیک یا هایپرتروفیک و ریزش مو در محل این اسکارها بهبود  می یابند.

با توجه به برگشت ناپذیر بودن موهای ریخته شده در این اسکارها،در این مورد نیز مزوتراپی جایگاهی در درمان نداشته و جهت درمان این بیماران تنها می توان از روشهای برداشت نواحی مبتلا و یا در برخی موارد از پیوند مو بهره جست.

Squamous Dermatoses Of The Scalp

این گروه از بیماری ها با تولید بیش از حد سبوم همراه هستند.در معاینه این بیماران علائمی از سبوره،درماتیت سبورئیک،شوره سر و پسوریازیس اسکالپ مشاهده می شود و برای درمان آنها می توان از مزوتراپی به همراه درمانهای تنظیم کننده تولید و ترشح سبوم استفاده کرد.

نکته مهم

ممکن است در برخی منابع به آلوپسی نوع تلوژن افلوویوم(TE) نیز برخورد کنید در این خصوص لازم است اشاره شود که تلوژن افلوویوم به رخدادی گفته می شود که در آن،درصد بالایی(حدود25درصد)از موهای سالم،بعد از طی مرحله فعال آناژن،با عبور سریع از فاز کاتاژن،وارد مرحله ی تلوژن شده و ریزش پیدا میکند و بدین ترتیب تعداد موهای ریخته شده از حد طبیعی،یعنی صد تار مو در روز،تجاوز می کند و احتمال میرود این موضوع در نتیجه آسیب به مویرگهای بالب مو باشد.

با توجه به اینکه این موضوع در روند بسیاری از انواع آلوپسی نظیر آلوپسی ناشی از استرس و آلوپسی تروماتیک نیز رخ می دهد لذا در واقع منابع یاد شده رخداد فوق را،که بخشی از روند بسیاری از آلوپسی هاست به عنوان یکی از انواع آلوپسی ذکر کرده اند که البته شاید در موارد آلوپسی های با علل ناشناخته انتخابی درست باشد.

نتیجه:همانگونه که در توضیح انواع آلوپسی ها ملاحظه کردید به غیر از چند مورد از آنها،در همه موارد نیاز به درمانهای تکمیلی با هدف تحریک و تسریع رویش مو وجود دارد که مزوتراپی می تواند نقشی اساسی در این خصوص ایفا کند و بر همین اساس هم اکنون کوکتل های متنوعی با اثر درمانی تحریک و تسریع رویش مو در بازار ارائه شده و توسط مزوتراپیست ها استفاده می شوند.

نقش کوکتل های مزوتراپی در رویش مو

• افزایش میکروسیرکولاسیون موضعی در منطقه ی تزریق توسط مواد وازودیلاتور موجود در کوکتل.
• تامین مواد غذایی،املاح و ویتامین های مورد نیاز برای رویش موها.
• اصلاح سبوره و تنظیم ترشح سبوم توسط تزریق داروهای تنظیم کننده سبوم.
• تحریک بهبود و بازسازی بافت های اطراف با اثر میکرونیدلینگ ایجاد شده توسط تزریقات مکرر.

مزوتراپی و پیوند مو

از مزوتراپی می توان در جهت ارتقاء کیفی نتایج جراحی پیوند مو نیز استفاده کرد.برخی متخصصین معتقدند که انجام مزوتراپی قبل از پیوند مو،موجب تقویت فولیکول های مو،افزایش میکروسیرکولاسیون و پذیرش بهتر پیوند می شود و انجام مزوتراپی بعد از پیوند مو با بهبود سریعتر ادم و هماتوم،ترمیم زخم ها و نیز تقویت گرافتهای کاشت شده همراه خواهد بود.

برخی نکات مهم در مزوتراپی مو

همانطور که در فصول قبل نیز اشاره شد مراحل اصلی انجام انواع درمان های مزوتراپی یکسان است و تفاوت عمده آنها در نوع داروی انتخابی و عمق و روش تزریق است،لذا به منظور جلوگیری از ارائه مطالب تکراری در بخش های مختلف کتاب،پروتکل کلی اجرای مزوتراپی در فصل مزومتدلوژی آورده شده است.برای اجرای درمان ها باید،ضمن رعایت کلیه موارد ارائه شده در فصل مزومتدلوژی آورده شده است.برای اجرای درمانها باید،ضمن رعایت کلیه موارد ارائه شده در فصل مزومتدلوژی،به توصیه های کمپانی سازنده دارو یا کوکتل مورد نظر نیز توجه نمود و طبق آنها عمل کرد.در ادامه به ذکر چند نکته کاربردی در مزوتراپی مو،اشاره می کنیم.

قبل از درمان

• از بیمار بخواهید شب یا صبح روز قبل از مزوتراپی سر خود را بشوید.
• حدود سه دقیقه قبل از شروع تزریق،موضع درمان را با الکل 70درجه ضد عفونی کنید.

حین درمان

• جهت سهولت کار و دسترسی بهتر و مشاهده دقیق تر محل تزریق،از یک شانه دم باریک استفاده کنید.
• در مبتلایان به آلوپسی آره آتا،محل تزریق درون خود ضایعه خواهد بود و نیازی به تزریق در محلهای غیر درگیر وجود ندارد.در صورت ابتلا ابروها به آلوپسی آره آتا تزریق با همان مقدار و تکنیک تزریقات اسکالپ در نواحی مبتلا انجام میشود.
• جهت کاهش اضطراب و افزایش اطمینان خاطر بیماران،در حین انجام پروسه،با آنها صحبت کرده و به صحبتهای بیماران گوش فرا دهید.

بعد از درمان

• به بیمار توصیه کنید تا 24ساعت بعد از درمان،از شستشو،شامپو زدن و رنگ کردن موها اجتناب کنند و در طی دوره درمان از شستشوی بیش از حد موها پرهیز کرده و حداکثر دو الی سه بار در هفته موهای خود را بشوید.

انتظارات درمانی

• انتظار می رود پس از گذشت چهار جلسه درمان با مزوتراپی،توقف ریزش موها در نود درصد بیماران قابل مشاهده باشد همچنین در موارد درمان ترشح بیش از سبوم،معمولا بیمار پس از گذشت سه جلسه از شروع درمان،از کاهش نیاز به شامپو زدن به علت تنظیم تولید سبوم،رضایت خاطر خواهد داشت.
• بطور معمول بعد از گذشت سه ماه از شروع درمان،رویش مجدد موها آغاز می شود.که هر چه بیمار جوانتر باشد،پاسخ به درمان بهتر خواهد بود.
• لازم است نتایج درمان در فواصل مشخص ارزیابی و در صورت لزوم نسبت به تغییر برنامه یا فرمولاسیون کوکتل،در جلسات بعدی اقدام شود.
• در صورت موفق بودن درمان،باید تغییرات معنا داری در نتایج تریکوگرام مشاهده شود،لذا بهتر است پس از گذشت یکسال از درمان،تست تریکوگرام را تکرار کرده و آن را با نتیجه تریکوگرام قبلی مقایسه نمود.

نکات دیگر

• در موارد نادر،احتمال بروز حساسیت موضعی در ناحیه اسکالپ،نیاز به تغییر فرمولاسیون دارو را ایجاب می کند ولی عوارض جانبی سیستمیک تقریبا هرگز به وجود نخواهد آمد.
• در مزوتراپی درمان ترشح بیش از حد سبوم،ترجیحا ازBepanthen وBiotin  و ویتامین C هر 3 هفته یکبار استفاده کنید.
• مزوتراپیست می تواند بر حسب تشخیص و برنامه درمانی مورد نظر خود،در جلسات مختلف درمان از کوکتل های متفاوتی استفاده کند.
• توجه داشته باشید هرگز از کورتیکواستروئیدها در تهیه کوکتل های مزوتراپی استفاده نکنید.
• در خانم هایی که ریزش موی آنها ناشی از بارداری و شیردهی است،داروی انتخابی Silicon و X-Adene است.
• در خانم های مسن مبتلا به آلوپسی وابسته به سن،باید از داروهایی استفاده شود که محرک رشد فولیکولهای باقیمانده هستند.
• توجه داشته باشید در بسیاری از افراد ، ریزش موی فصلی در بهار و پاییز اتفاق می افتد.این شکل از ریزش،طبیعی بوده و نهایتا 4 الی 6هفته بطول می انجامد؛هدف از ذکر این مطلب اینست که در حین درمانهای مزوتراپی،اگر با چنین ریزش مویی مواجه شدید،مسئله را به عنوان شکست درمانی تلقی نکنید.
• بهترین عمق تزریق در ناحیه اسکالپ،تزریق در عمق چهار میلیمتری است.